Adına aldandım ve ısrarla okuma çabasına girdim. Çünkü bu tarzdan kitaplar genelde ilgi alanımın dışında. Eski bir mahalle. Her şey karışık. Yangın artığı evler. Kediler köpekler. Hemen yanda mezarlık. Yağmur, çamur, kar kış, bunaltan sıcaklık. Terk edilmiş, dost hayatı yaşayan kadınlar. Hayat kadınları. Konuşmalar jargona uygun ve sevimsiz. Lüzumsuz küfürler. Birbiri ardına yakılan sigaralar. İş bulamayan gençler. Zorlama yatırlar. Hayal âleminde kaderleri aynı, birbirine tutunmaya çalışan yavrucaklar. Bol bol tasvir. Yani bir ölçüde eski bir Türk filmi izlermişsiniz gibi. Hiç kimse mutlu değil. Kitapta en çok beğendiğim taraf, vakit kavramı hep ezanlarla veriliyor olması. Çokça ikindi vakti, biraz akşam ve az da olsa sabah ezanları. O kadar ezan okunuyor, ihtiyarlardan başka -onlar da roman kahramanı değil- hiçbir roman kahramanı camiye girmiyor. Camiyi boş verdim, iki ihtiyar kadının dışında evde de namaz yok. Minare gölgesinde yaşıyorlar, ama camiden bihaberler. Ha, hakkını yemeyeyim. Her ezan okunuşunda müziğin sesi mutlaka kısıldı.

Minare GölgesiEngin Ergönültaş · İletişim Yayınları · 2013141 okunma

·

243 görüntüleme

Bu yorum görüntülenemiyor

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.