Dağcı'yı okurken, Aytmatov'u okuduğumda hissettiklerimi hissediyorum. Nasıl oluyor da her kitabında savaşı, sürgünü, acıyı, hüznü, kederi, hasreti her seferinde anlatacak o kadar kelime bulabiliyorlardı? Nasıl oluyordu da her seferinde farklı kelimelerle aynı duyguları hissettirebiliyorlardı?
Kitaptaki #62299239
Elinize sağlık hocam. Kitabı tekrar okumuş gibi oldum. Cengiz Dağcı sayesinde fahri bir Kırımlı sayarım kendimi. İyi ki yazmış, anlatmış bunları...
Biz Qırım’dan çıqqanda,
Qar yağmadı qan aqtı.
Anam, babam, qız qardaşlarım,
Qozleri tolu yaş qaldı.
Teşekkür ederim Mehmet hocam. Kırım'ı sizin kadar çok okumadım o nedenle kendimi Kırımlı sayamasam da, okurken hüzünleniyorum.
Kaçaredim men akyar'dan
Karadeniz bolmasa
Asaredim öz özümnü
Annem babam bolmasa.
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.