Önce sevgiye sonra da kaybetmeye dair öyle güzel kelimeler dökülmüş ki kağıda, her okuyuşta başka bir duygu sarıveriyor insanı.
“Ne olurdu kokunun da fotoğrafı olsaydı
Sesin fotoğrafı. Boşluğun fotoğrafı.
Parmak uçlarındaki karıncanın
Ruhtaki üşümenin
Ölüm kimseyi bu kadar yalnız bırakmazdı.” diyor. Şu dizelere vurulmamak mümkün mü?
