19.yy’ın sonlarına doğru keşke benim de yolum Avrupa’dan geçmiş olsaydı. Nietzsche ve Breuer’in o dönem yolu kesişmiş midir bilinmiyor ama yazgıları bir yerde kesişmiş. Kurgu çok başarılı ama anlatım için aynısını söylemek zor. Yazar cümlelerce aynı şeyi anlatıyor. 430 sayfa yerine 300 sayfaya yeterdi bu kitap. Açıkçası kitabın sonu benim için şaşırtıcı oldu biraz. Nietzsche gözümde çok güçlü bir insan ve Breuer’in yanında ağlaması biraz yürek burkucu. Nietzsche kitapta çok çaresizmiş gibi anlatılıyor gerçek hayatta ne kadar böyleydi bilmiyorum ama kitap bittiğinde ya bu sebepten ötürü yazara kızacaksınız ya da Nietzsche gözünüzde biraz değişecek. Felsefi diyaloglar gayet anlaşılır biçimde yazılmış ama bazen Breuer uzatma artık yeter diyesim geldi. Ayrıca ikisi konuşurken Nietzsche’nin bir anda tarağını çıkarıp bıyıklarını taraması beni biraz ürküttü :)) Son olarak kitaptan bir söz bırakmak istiyorum: ‘’NEYSEN O OL’’

Nietzsche AğladığındaIrvin D. Yalom · Ayrıntı Yayınları · 202352,6bin okunma

·

58 görüntüleme

Hades

@jasis ·

06 Nisan 2020 01:24

Kitapta Nietzsche'nin ağlaması aslında tam da o'na uygun bir davranış çünkü gerçekte de bir atın kırbaçlandığını gören Nietzsche, ata doğru koşmuş, ona sarılıp ağlamış ve sonra da olduğu yere yığılmıştır. Bu arada Nietzsche ağlıyor diye neden yazara kızalım veya Nietzsche'nin gözümüzdeki değeri neden değişsin gerçekten anlaması oldukça güç. Böylesine değerli bir kitabı eril zihniyetin argümanlarıyla (örneğin erkekler ağlamaz gibi) okumayı nasıl başarıyorsunuz gerçekten bunu da anlamak oldukça güç. Öncelikle ağlamak insanlara özgü bir olaydır ve diğer birçok canlıya nazaran ayrıcalıklı bir olgudur. Nietzsche ağladı diye, kimseye küsecek değiliz ayrıca kitabın adı "Nietzsche Ağladığında" olduğu için herhangi bir güldürü performansı beklemedik :|

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

ZEYNEP