Kriz olmasaydı birbirimize ihtiyacımız azalırdı. Birbirimize ihtiyacımız olmayınca, birbirimize doğru geliş gidişler biter, alıp vermeler tıkanırdı. Gözenekleri tıkanmış hücreler gibi, kendi başına büyüyen, diğerlerinin zararıyla kar eden, komşusunu aç bırakıp da doyan kanserli hücreler gibi büyür, başıbozuk "tümör" lere dönüşürdük. Birimizi diğerine karşı müşfik, yardımsever, feragatli, cömert, kerim,muhsin,lütufkâr eyleyecek alışkanlıkların hepsi kesilirdi. Böylece yeryüzü iyilik üretilen bir "harman yeri" olmaktan çıkardı.
Sayfa 20Kitabı okudu
·
6 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.