Kitaba başladığımda çok büyük bir beklentim yoktu. Daha çok güzel, basit bir "young adult" okumayı umuyordum. Çok harika olmasına bile gerek yoktu. Basit, klişe ama hoş bir kitap olması benim için yeterliydi. Tam da 6-8 puan arasında gidip gelen bir şekilde başlayıp yer yer post-it koyacak kadar hoşuma gidiyorken yazarın yaptığı bir şey beni kitaptan tamamen soğuttu. Bunu SPOILER vermeden söylemem mümkün olmadığı için bundan sonrasını okurken bilginiz olsun dedim. Kitabı ne yazık ki sevmedim, tavsiye etmiyorum. Özellikle de hitap ettiği yaş kitlesine...
Esas karakterimiz Eliza asosyal, özsaygısı düşük bir ergen. Ailesiyle iletişim kurmak istemiyor, yalnız kalmak ve sadece sanal dünyasında yaşamak istiyor. (Ailesinin inanılmaz normal, konuşmaya açık ve sağlıklı bireyler olmasının yanında Eliza'yı anlamak için hiç çaba harcamamaları bana göre biraz haksız bir yaklaşımdı, çelişkiliydi ama yazarımız bunu tercih etmiş.) İnternet dünyasında ise ünlü bir çizgi roman yazar ve çizeri. Binlerce insanın takip ettiği, hayran olduğu, kimliği bilinmeyen bir fenomen...
Kitap onun çizimleri, okulu, kişisel sorunları ve hayatına giren bir aşkın etrafında şekilleniyor. Film tadında, hoş bir şekilde ilerliyor. Sorunlar, bunlara verilen tepkiler, araya katılan abes fikirler haricinde gayet hoş bir şekilde ilerliyor. İlerliyordu. Bu kısmıyla ilgili bir sorunum yok ama yazarın biraz yetersiz olduğunu hissettiğim birçok detay mevcuttu. Bu yüzden beklentim giderek düşse de o bahsettiğim kitabı bitiren hamle epeyce can sıkıcıydı.
(Spoiler) Bir noktada işler karışıyor, Eliza'nın gizli kimliği hekes tarafından öğreniliyor ve zaten normal olmayan psikolojisi bunu ne yazık ki kaldıramıyor. Kendini eve, insanlara kapatıp üzerindeki baskı ve korkulardan kurtulmaya çalışıyor. Bu esnada elbette meşhur çizgi romanını da çizemez hale geliyor, hatta sanal dünyasıyla arasındaki bağı koparıyor. Ve bizim düşünceli, nahif, anlayışlı, duygusal oğlumuz, Eliza'nın hayatının aşkı Wallace ne yapıyor biliyor musunuz? Eliza'ya çizgi romanı ne olursa olsun bitirmesini, hayatının lüksü içinde bencillik etmemesini çünkü o çizgi romanı bitirirse onları romana dönüştürüp ünlü olacağını söylüyor. Buralara kızmadım bile, gerçekten. Sadece Wallace gözümde düşüp önceki üç yüz sayfadaki profilini yerle bir etti. Çizgi romanını yazmasına, bundan para kazanmasına izin veren bir insana bağırmasına takılmayalım tabii. Ya da hayatının şokunu yaşayıp iki haftadır insan içine çıkamayacak kadar sarsılan sevgilisini hiç arayıp sormayıp sadece çizgi romanı bitirmesi için görmeye gelen bir ergen bencilliğini falan umursamayalım. Her neyse. Tüm bunlara rağmen kızımız kendini zorlayıp çizgi romanı bitirmeye çalışıyor, bu esnada da sürekli kendini suçluyor ama yapamıyor ve gidip Wallace'tan özür dilemeye karar veriyor. Oğlumuz ona cevap vermeye bile tenezzül etmiyor, dinlemiyor, anlamayı bırakın konuşmaya bile çalışmıyor fakat hâlâ, inanın, gözümde tüm kitabı yerle bir eden yere gelmedik. İyice morali bozulan ve kendini kötü, suçlu hisseden kızımız kasabalarının en tehlikeli virajının önüne gidip intihar etmeyi, bunun kurtuluş olup olamayacağını sorguluyor ve bunu gören Wallace, onu affediyor. Tatlı oğlan seni. Kendini öldürmeyi düşünmese bir insanı dinleyemeyecek kadar insafsız, anlayışsız, merhametsiz pislik. Evet, o nokta; burasıydı. Bu berbat kısımdan sonra gözümde kitabın yükselmesinin ne yazık ki bir yolu olmadı. İçine koymakla vakit harcadığım post-itlere bile acıdım. Yazık, gerçekten yazık. Hiçbir şey yapmasına gerek yoktu yazarın, olan karakteri bozmasa yetecekti ama ne diyelim? Herkes bir Sarah Dessen olamaz.
Demem o ki ben okuduğum için pişmanım, kimseye de tavsiye etmiyorum. Sevgiler.
