Kitabı çok sevdim Gurur ve Önyargı'dan sonra okuduğum güzel bir romandı. Kitabın dili akıcı ve duygu aktarımı çok iyiydi. Marianne ve Elinor'un çektiği acıları en derim duygular ile hissettim. Kitapta en çok Elinor ve Albay Brandon'a kendimi yakın hissettim. Sağduyulu ve akıl ile hareket eden insanlardı. Duygularını diğer insanlara belli etmeyen gerektiği yerde nasıl davranacağını bilen karaktere sahiptiler. Marianne ise duygularını belli etmekten çekinmeyen , duygularını çok çılgınca yaşayan biriydi. Marianne'nin başına gelen aşk acısı sonunda o da ruhunu dinginleştirdi. Kitabın sonunda ise Elinor ve Edward çiftinin mutlu olmasına çok sevindim. Edward'in sırf söz verdiği için sevmediği kadınla evlenmesi onurlu bir hareketti, hangimiz verdiğimiz sözleri tutuyoruz ki ! Ve en güzeli ise Albay Brandon ve Marianne sonunda onlarda mutlu oldu. Willoughby gibi biriyle mutlu olmasını bekleyemezdim. Bencil biriyle olmaktansa yaşı ondan büyükte olsa tüm kalbini vereceği iyi ve herkes tarafından saygı duyulan Brandon'u tercih ederdim.
