Nobel Edebiyat ödüllü yazar Albert Camus'un okuduklarım arasında en güzel bulduğum kitabı. Daha doğrusu kendimi bulduğum kitabı. Bir kitap olsam heralde bu kitap olurdum.
Camus bir insanın diğer insanlara olan davranışlarının altında yatan sebepleri, ince detayları, asıl düşünceleri, insanın ben olma güdüsünü, alçak gönüllülüğün içindeki bencilliği mükemmel cümlelerle anlatmış. Herkesin sevemeyeceği kitaplardan. Sadece içinde kendini bulanların seveceği cinsten.
Kitap okuyucuyla bir sohbet havasında yazıldığından bazı yerleri sıkıcı gelebilir. Ama nerdeyse her bölümünde insanın içine işleyen mükemmel cümleler var. İçinde yüzlerce cümle olan cümleler. Bence yazar olaylar ve ana karakteri zerre kadar düşünmemiş, tamamen verilmesi gereken mesajlara ve insanın içindeki herkesten gizlediği o gizli BEN'e odaklanmış ve harika bir sanat eseri çıkmış ortaya.
Spoiler
"İnsan bazen sapıtıyor, apaçık gerçeklerden kuşkuya düşüyor, hatta iyi bir yaşamın sırlarını keşfettiği zaman bile. Benim çözümüm kuşkusuz en iyisi değil. Ama insan yaşamını sevmediği zaman, onu değiştirmek gerektiğini bildiği zaman, elinde başka seçeneği yoktur, öyle değil mi? Bir başkası olmak için ne yapmalı? Olanaksız bu. Artık hiç kimse olmamak, herhangi biri uğruna kendini unutmak gerekirdi, hiç değilse bir kez. Ama nasıl? Bunaltmayın beni. Ben, bir gün bir kahvenin tersında elimi bırakmak isteyen o ihtiyar dilenci gibiyim. “Ah, bayım,” diyordu adam, ”mesele kötü insan olmak değil; ama ışığı yitiriyor insan.” Evet, ışığı, sabahları, kendini bağışlayan kişinin o kutsal masumluğunu yitirdik biz.''
