Bu kitap için uzun bir inceleme yapmak istemiyorum, nedense uzun uzun yazacak gibi hissetmiyorum. Ama sonunun bana hissettirdiklerinden bahsetmesem olmazdı. Eğer kitabı okuduysanız biliyorsunuzdur ki kitap bitmiyor. Çok yarım kalıyor. Akıllarda bir sürü soru bırakarak veda ediyor okuyucularına. Kitabı bitirdiğim ilk saniyelerde bu duruma çok sinirlendim, çünkü albay ve karısının durumunun ne olacağını çok merak ediyordum. Belki de açlıktan ya da hastalıktan ölmelerini bekliyordum, bilmiyorum. Ama bu son tam olarak olması gereken sondu. Çünkü kitabın devamında ne olacağını albay da bilmiyor, tıpkı şu an bu incelemeyi yazdıktan sonra kendi hayatımda neler olacağını benim de bilmemem gibi. “Elinin körü” olacak belki de. Hayatımızın her dakikasını bir şeylerin olmasını bekleyerek geçiriyoruz ama elde ettiğimiz şeyler bazen “elinin körü” oluyor. Yine bununla ilgili bir söz daha vardı kitapta. Umut etmekle ilgili. Umudun karın doyurmaması ama insanı ayakta tutmasından bahsediyordu. Tam hatırlayamıyorum. Evet, albay gibi biz de kendi mektubumuzu bekliyoruz yıllarca. Albay belki de beklemeye devam edecek. Onu sadece albay biliyor şu anda. Kitabın sonunun bana çağrıştırdıkları bunlardı. Bende bu şekilde bir izlenim bıraktı. Belki kitabı yanlış anladım, belki doğru. Doğruyu söylemek gerekirse bir kitabın doğrusu veya yanlışı yoktur zaten. Ama kendi düşüncelerimi de bu şekilde belirtmek istedim.

Albaya Mektup YokGabriel Garcia Marquez · Can Yayınları · 20208,4bin okunma

·

3 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.