-Spoiler içermez- Sait Faik kitaplarında en çok işlenen tema, deniz olabilir. Zira yazar bir deniz aşığıdır. Denizcilik, balıkçılık, ada yaşamı, deniz seferleri gibi konuları temel alan öykülerine çokça rastlamanız mümkündür. Alemdağ'da Var Bir Yılan kitabında edindiğim izlenimin aksine bu kitabında yalnızca İstanbul'u ve adaları değil köyleri ve köy hayatını da ustalıkla işlemiştir öykülerinde. Kitaba da ismini veren ve bu kitaptaki en beğendiğim öyküsü olan 'Semaver'le çarpıcı bir başlangıç yapmıştır kitaba. Zira ölüm de kitap boyunca en çok ve ustalıkla işlenen temalardan bir diğeridir. Sait Faik'in anlatım dili çok özgündür. Hatta öyle ki birkaç paragraf okusam 'Evet bu Sait Faik'indir' diyebilecek kıvamdayım. Onun o nükteli dili ve benzetmeleri bana çok haz verdi ve çok eğlendim okurken . Ne muzip bir yazardır bu, ne komiktir yahu. En beğendiğim öyküler; semaver, şehri unutan adam ve Louvre'dan çaldığım heykel, oldu. Ama bilhassa kitabın sonundaki Haldun Taner yazısı muhteşemdi. Öyle güzel cümleler seçilmişti, öyle güzel anlatılmıştı ki yazarımız, belki de Sait Faik kendini bu kadar güzel anlatamazdı. Gerçekten de Sait Faik öykülerinde insanın ona ayak uydurası ve hayatla dalga geçesi geliyor. Öyle başarılı bir oyun kurucudur ki o, kelimeler onun elinde küçük oyuncular olurlar ve bu oyuncular öyle bir sırayla bir araya getirilirler ki, bütününden sihirli cümleler doğar. Nitekim sevdiğim bir yazarın sevdiğim bir kitabı oldu. Hatta bittiği için üzüldüm de. Gecelerime arkadaşlık ediyor, yorganımdan daha çok içimi ısıtıyordu bu öyküler. En kısa zamanda yeni bir kitabını daha tedarik edip okuyacağımı bildirir, tüm Sait Faik sevenlere sevgilerimi gönderir, herkese iyi okumalar dilerim.