Ahmed Arif'in içinize işleyen mektuplarından oluşan bir kitap. Nasıl tutkulu nasıl takıntılı bir sevda olduğunu daha ilk mektupta anlıyor insan. Ama hitapları o kadar güzel o kadar düşündürücü ki bir süre ne demek istediğini düşünüyorsunuz. Mesela 'Leylam, Merhametsiz Ömrüm' demiş bir mektubuna başlarken. Ömrümsün ama bana eziyet ediyorsun diyor. Israrla bıkmadan mektup yazmaya devam ediyor. Ve en sonunda 'Leylam, Canım' hitabıyla başlayan mektuplar, kuru bir 'Leyla' nın ümitsizliğiyle sona eriyor. Bazı cümleleri içinize işliyor. Derinden yaralıyor. Bir insanın aslında ne kadar severse sevsin, bir süre sonra eğer değer karşılık bulmuyorsa nasıl vazgeçeceğinin en iyi örneği.
