Lenin, Dostoyevski'ye tahammül edemiyordu. Ecinniler'de ruhun kurtuluşunun, evrime mutlak saygı duymaktan geçeceğini savunan Kirilov karakterinden özellikle rahatsız oluyordu. Kirilov, en sonunda, kurmuş olduğu sistemin dayandığı fikrin yanlış olduğunu fark edince, gerçeği kabul eder: bütün sistemi, iskambil kağıtlarından yapılmış bir şato gibi yıkılır. Lenin, hayatının sonuna doğru Kirilov'unkine benzer bir hayal kırıklığına uğradı. O da bir yerde yanılmıştı ve sisteminin hemen yıkılacağından korkuyordu ... Stalin bunu anlamadı...
Sayfa 139Kitabı okudu
·
16 görüntüleme
Bu Kirilov analizinin ikinci kısmına katılamadım. Bana sisteminin yanlış olduğunu kabul etmiş değil, sistemini tamamlıyormuş gibi gelmişti okurken. Tanrı yoksa insan tanrıdır ve bunu ispat etmesinin yolu da intihardan geçer şeklinde. Camus da buna benzer bir şey söylüyordu kendi yorumunda. Sen ne düşünüyorsun bu konuda Kaan?
Kitabı okuyalı bir zaman geçtiği için yaptığım incelemeye baktım. Çünkü senin dediğin gibi gelmişti bana da. İncelememe şu şekilde yazmışım zaten:
Kirillov'a göre Tanrı var olmalıdır ancak yoktur. Tanrı insanının acılarının ürünüdür. İnsanın düşmanını kutsallastirip pasifize etmesidir. Ancak insan acılarını kabul edecektir ve Tanrının olmadığının farkına varacaktir. O zaman mutlak kaos olacaktır. Bunu fark eden özgürlesecektir bir nevi ancak bu durumda insanın elinde intihardan başka yüce yol kalmayacaktir. İşte bu noktada Kirillov öncü olmak ister. Öncü olup insanlara yeni bir yol açmak: Kendini öldür ve özgür ol, insan- Tanrı ol. Tanrı yoksa Tanrıyı var et; kendin Tanrı ol.
Benzer bir akıbeti Tanpınar, Huzur romanında Suat karakterine dizayn etmişti diye hatırlıyorum ayrıca.
1 sonraki yanıtı göster
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.