Anneannemin ölümünü bi nebze olsun unuturum acım diner diye başladım bu kitaba ama okuması çok zor olan bir kitap oldu benim için.
Ya içerisinde bulunduğum ruh halinden dolayı yada gerçekten kitabın çok zor olmasından dolayı..
Kitap asıl konuya girene kadar beni çok zorladı ama asıl konuya girince yani ''Varoluş/ Varoluşçuluk Karmaşası''o zaman biraz daha kolay okumaya başladım diyebilirim.
Bu varoluşun yükü altında ezilen aynı zamanda varoluşun saçmalığını düşünen ve bundan tiksinti duyan karakterimiz Antoine bir gün sahilde yürürken eline gelen çakıl taşını denize atmak ister ve o anda varoluş saçmalığını derin bir tiksinti, bulantıyla hissetmeye başlar. Taşı deniz'e atmadan eve gider ve bu durumu düşünür.
İlerleyen günlerde bu bulantı geçmeyip daha da şiddetlenince Antoine bu durumu derinlemesine düşünmeye başlar ve kitap bu şekilde devam eder.
Bulantı kitabını okurken gerçekten içimde bir bulantı, bir endişe hissettim. Ve bence yazarın okuyucuya vermek istediği tam olarak bu.
Ayrıca bulantı; yazarımızın anlattığı tek karakter Antoine üzerinden kendi iç dünyasını anlatıyor bence. (Yaptığım araştırmalar sonucu herkes bu kanıya varmış o yüzden bende bu ufak bilgiyi eklemek istedim.)
Ve bazı yerlerde ''aa bu benim düşünce tarzım'' dedim.
Okurken zorlanılsa da varoluşçuluğu dibine kadar hissedeceğiniz bir kitap.
Keyifli okumalar..
