Hilal
@hilal192
Kendi hâlinde bir insan.
350 okur puanı
Haziran 2019 tarihinde katıldı
Okuma Hedefleri
Hilal tekrar paylaştı.
Andrey Yefimıç gözlerini açarak "Ne var ki bunda?"
diye sorardı kendi kendine. "Ne çıkar ki bu durumdan?
Evet, antisepsi var, Koch ve Pasteur'ün buluşları var, ancak işin özü değişmedi ki. Hastalıklara yakalanma ve ölüm
oranları hala aynı. Deliler için balolar, gösteriler düzenliyorlar, ama yine de kendi iradeleriyle dışarı çıkmalarına
izin verilmiyor. Demek ki bunların hepsi saçmalık ve göstişten ibaret. En iyi Viyana kliniği ve benim hastanem arasında öz itibarıyla bir fark yok
Belki de inanmaktan korkuyorsun ... Ne de olsa inanç sorumluluk getirir ...
Yaşama senin gibi neşeyle, cesurca bakmak istemediğimi mi düşünüyorsun? Ah hayır, istiyorum... ama yapamıyorum işte! İnançsız doğmuş gibiyim. Düşünmeyi öğrendim ...
Okur Takip Önerileri
Zayıf bir insanım anlaşılan ... bu yaşam bana ağır geliyor! Bayağılığını görüyorum, ama bunu değiştirecek, iyileştirecek bir şey yapamıyorum. Gitmek, yalnız yaşamak istiyorum ...
Ah bir anlasaydım çocuklarımı! Hiçbir şey söylemeden yaşayıp gidiyorlar ... Neler hissediyorlar? Bilinmez! Kafalarının içinde ne var? Belirsiz! Gücendiğim de bu!
Ben çok katı, acımasız biriyim! Mutsuz insanları sevmiyorum... anlıyor musunuz... kimi insanlar vardır, ne yaparsanız yapın hep mutsuzdurlar! Adamın kafasına şapka diye güneşi
de oturtun -daha görkemlisi olamaz herhalde- yine de sızlanıp dert yanar: "Ah, öylesine mutsuzum! Öylesine
yalnızım ki! Kimse kafasını çevirip bana bakmıyor ... yaşam karanlık ve sıkıcı ... Of! Ah! Ay! Heyhat!" Böyle bir adam görünce mutsuzluğunu artıracak daha kötü şeyler yapmak geliyor içimden
Yaşam kokuşmuş! Pisliğe bulanmış... Dürüst insanların bedenine
uymuyor yaşam. Küçük burjuvalar daraltıp kastılar yaşamı, daracık yaptılar ... İşte ben de başını sokacak yeri
ve yaşamak için bir amacı olmayan insanların en somut deliliyim ...
Gerçeği söyleyeceğim için bağışla ama kaçıyorum! Ben yaşamayı seviyorum ... Gürültüyü, çalışmayı ... neşeli, basit insanları seviyorum! Siz yaşıyor musunuz
ki? Yaşamın kenarında bir aşağı bir yukarı sürtüyorsunuz ve belirsiz nedenlerle üzülüp sızlanıyorsunuz. Kime, neden, niçin? Anlaşılmıyor.
Öğrenci, öğrencidir ... yaşamın düzenleyicisi değil. Yirmili yaşlardaki her
delikanlı yasa koyucu olmak isteseydi her şey karışırdı ... ve dünyada becerikli adam kalmazdı. Okuyup işinde
uzman ol da o zaman konuş... Ama o zamana kadar herkesin sana akıl verme hakkı var ...
Toplum mu? İşte en nefret ettiğim şey! İnsandan taleplerini sürekli artırır, ama olağan, engelsiz gelişme imkanı
vermez ona ... Arkadaşlarımın yüzlerinde "İnsan her şeyden önce yurttaş olmalı! " diye haykırıyor bana toplum.
Ben de yurttaş oldum işte... Şeytan alsın onları...
Yaşam insanları gürültüsüz, çığlıksız, gözyaşları olmadan, sezdirmeden de yıkabiliyor.
Eşyalarla dövüşen bir tek kendimi sanıyordum snnssbsb
İşte bu dolap on sekiz yıldır aynı yerde duruyor ... Bir de
yaşam hızla ilerliyor derler ... şu dolapsa bir gıdım bile kımıldamadı yerinden ... Küçükken az toslamadım buna,
şimdi de her nasılsa engel oluyor bana. Sersem şey ... Dolap değil de bir sembol sanki ... Şeytan alsın onu!
Yazalar Hakkında
Kötü ve haşin olanı, benim gördüğüm gibi değil de, sanki özel bir şeymiş gibi ... daha ciddi ... trajik bir üslupla betimliyorlar. İyi şeyleri ise uyduruyorlar. Hiç kimse aşkını bunların yazdığı gibi açıklamaz! Oysa yaşam büsbütün de trajik değil... sessizce, tekdüze akıp gidiyor ... büyük, bulanık bir ırmak gibi. Irmağın akışını seyrettiğinde gözlerin yorulur, sıkılırsın ... aklın körelir, ırmağın
neden aktığını bile düşünmek istemezsin.