Son saatlerimi öbür hastalarla birlikte, uyuşuk hareketlerle kâğıt kararak geçirmiştim. Hepimiz aynı şekilde yaşıyor, aynı tempoda konuşuyor, hareket ediyorduk. Dışarıdan bakan birine ağır çekimde bir sahne gibi görünürdü. Acıklı, belki de gülünç verici. Bizim içinse hayat buydu.