İkbal Ebrar Yavuz
@ikbalebraryavuz
・İstanbul Üniversitesi | Eczacılık Fakültesi
622 okur puanı
Mayıs 2019 tarihinde katıldı
Okuma Hedefleri
Çöküyor işte o büyük karanlık, şimdiden bozulmuş azığımız
Ey hamarat ırmaklar, muallim dağlar, anaç ovalar
Ne zaman biter bu çığlık, bu ateşe çağrılmışlığımız
Bir kitap okudu
88 syf.
·
Puan vermedi
Okur Takip Önerileri
-Gidiyorsun.
-Evet. Ama başka türlü.
-İnsan nasıl "başka türlü" gidebilirmiş?
-Seninle birlikte gidiyorum.
Tek ödevin kendin olmaktır. Güçlü ol: Yoksa, büyümek için hep başkalarını kullanmak zorunda kalırsın.
Her dua karşılığında ruhumuzda bir canlanma olur.
Her ibadet karşılığında ruhumuzda bir mayalanma gerçekleşir...
Halbuki biz modern insanlar, alemin harikuladeliğine yabancılaşıyoruz ve çok yavan bir hayat yaşıyoruz.
“Ve neyi arzularsanız onu bulacaksınız. Çirkini arayanlar çirkinliği, güzeli arayanlar güzelliği. "
Kişi, âlemde adalet için insanların ancak bir aracı olduğunu kavradığı zaman, asıl adalet için bir üst merci, bir üst makam olduğunu anladığı zaman, işin muhtevası değişiyor.
Anton yıldızlara bakarken büyüleniyor, heyecana kapılıyorumuş. Her geçen gün göğü ve ondaki olayları daha anlamlı, daha harikulade buluyormuş. Bir gün Anton, izlediği bir TV programında Kâbe'nin ve onu tavaf edenlerin görüntüsüyle karşılaşmış, hayretler içinde haykırmış: "işte yıldızların hareketi, semadaki anlam... İşte çokluktaki birlik."
Ruh hasta olmaz, nefis hastalanır. Ruh ulvidir, nefis aşağılık. İnsanı menfi noktalara çeker. Bu hasta egomuz, dünyayı bize zindan eder; yaşadığımız bütün olayları, negatif açıdan bize gösterebilir. Haksızlıklara uğradığını zanneder. İnsanı, hayatın saçma olduğu sonucuna götürebilir bu türlü hezeyanlar. Çünkü şeytanî bir etki altındadır nefs. Nefsimiz bizi daraltır ve menfi bir alan içine hapsederse, buna karşılık uyanık olup daima bir 'acaba' sorusunu sormak, bir de müspet telkinlerde bulunan unsurlarla yakınlık kurmak gerekir. Ama daima bir 'acaba' sorusunu kafamızda tutmak zorundayız. Fakat bütün işlerde aramak, araştırmak ve sorgulamak çok önemli. Acaba dünya benim gördüğüm gibi mi? Bu konu, sahiden benim düşündüğüm gibi mi? Acaba haklı olmayabilir miyim? Benim gibi düşünmeyen insanlar da var. Acaba onlar ne diyorlar? Acaba onlar nasıl kimseler ve hangi kaynaktan besleniyorlar? İşte böyle devamlı kurcalamak gerekiyor
Modernite, insanın teknolojiyi geliştirmesi, sonrada teknolojiyi geliştirdiği için müthiş bir kibre kapılmasıdır. "Ben şunu yaptım, ben bunu yaptım, o halde ben -haşâ!- ilâhım" demesi...Modernitede bunun getirdiği bir sapkınlık var. Hümanist kültür, en büyük ve en yüksek birim olarak insanlık tecrübesinin merkezine insan insanı koyuyor, ilahi alanı reddediyor; Allah'ın, insandan daha üstün varlık olduğunu kabul etmiyor.