İndicavia
@indicavia7
73 okur puanı
Eylül 2018 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitaplar
Okuma Hedefleri
Bana sorarsanız, Kur'an-i ifadeyle "yeryüzünde bozgunculuk çıkaran insan", kendi üzerine kafa yormamayı seçenlerden çıkıyor; özellikle de bu"bilgi çağında". "Düşünememek", bir hastalıktan yahut eksiklikten kaynaklanabilir ama "düşünmemek" büyük bir suçtur.
Bir kitabı okumaya başladı
Okur Takip Önerileri
Ne kadar insan olabildiğimizí sürekli izleyebilmemiz için güzel bir kıstas var: Uğradığımız yahut haberdar olduğumuz zulme karşı nasıl bir "ilk" duruş sergiliyoruz? Zulme karşı nasıl bir refleksler dizisine sahibiz? Ne kadar "insanca", ne kadar "beşerce" tepki üretiyoruz? Zulme karşı duruşumuz, ne kadar "insan"olduğumuzun en açık göstergelerinden birisidir.
Zaman zaman iman ve aklın ısrarla, alternatif kavramlar olduğunun ileri sürülmesi, sebepsiz değildir. Böyle olunca inanan bir kimse, kendisine inanç unsuru olarak gösterilen şeylerin öyle olup olmadığını araştırmak ihtiyacı hissetmeyecektir. "Bu bir iman meselesidir, buna böyle iman etmeniz gerekir,bunu akılla anlamanız mümkün değildir." dendiği zaman, bütün iş bitmiş olmaktadır.
Bu yakınlığın oluşabilmesi için önce inanç alanınınAllah'ın istediği şekilde düzenlenmesi gerekmektedir. Başımızsıkıştığı anda Allah'ı hatırlamak yerine, O'nu görüyormuşcasınayaşamayı öğrenmek durumundayız.
Bir kitabı okumayı düşünüyor
Bir kitabı okumayı düşünüyor
Bir kitap okudu
"dürüstlük her zaman âdil değildi, insan ne zaman dürüst olacağına iyi karar vermeliydi,"
Ben gidemedim, son anda vazgeçtim.Mutluluğu nerede kaybettiysem orada aramam gerektiğine,ancak orada bulabileceğime karar verdim. Bütün yaşadıklarımı bir bavula doldurup geçmişe firlatmanın, geleceğimden de birşeyleri alıp götüreceğini, hep bir şeylerin eksik kalacağını, beni bir daha iyileşmeyecek biçimde sakatlayacağını hissettim sanırım.Hep bir eksikliği tamamlamaya çalışmaya, eksik bir hayat yaşamaya tahammül edemeyeceğimi anladım.
Ona söyleyemediğim cümleleri söylemiş olsaydım bütün geleceğim bugün olduğundan daha farklı olacaktı. O söylenmemiş, eksik bırakılmış cümleler hayata çarpıp yolunu değiştirmişti.
Onları söyleseydim her şey değişecekti.
Ama söyleyememiştim.
Onu ne kadar özlediğimi ona sarılırken fark ettim, bazen insanın duyguları kendisinden saklanıyordu. Onları hissediyor ama gerçekte ne kadar derin olduklarını her zaman ölçemiyorduk, sonra birden o derinliğe düşüyor ve şaşırıyorduk. Onunla ilgili duygular o yokken birikiyor, derinleşiyor ve onu gördüğümüzde ya da dokunduğumuzda o duygular kapılarını açıp bizi içine çekiyordu.
- Hicbir madde başka bir maddeye temas edemiyormuş, gecen gün bir belgeselde izledim, bizim birbirine değdiğini sandığımız maddelerin arasında bile, söylediği ölçüyü tam duyamadım ama bilmem neyin milyarda biri kadar bir mesafe kaliyormus, iki atom birbirine değerse patlarmış çünkü...
Yüzümdeki ifadeden aklıma geleni anlayıp güldü.
- O anda bile birbirimize tam değemiyoruz, dedi, sen beni becerirken bile aramızda bir mesafe kalıyor. Ben de biz sevişirken niye dünya infilak etmiyor diye merak ediyordum, meğer birbirimize değemediğimizden havaya uçmuyormuşuz.
Gerçekten mi?
- Havaya uçmadığımız mı?
- Kimsenin kimseye değmediği...
Ciddileşti.
- Gerçekten... Yeryüzünde hiçbir şey birbirine değmiyor, hiçbir insan bir diğerine dokunamıyor.
- Bunu hiç duymamıştım.
Ben de ilk defa duydum... Kimsenin kimseye dokunamadığı bir yerde bir insan bir insanı nasıl anlasın bu mümkün değil.Canını sıkma onun için, anlamayan sadece sen değilsin, hiçbir insan bir diğerini anlamıyor.