Oblomov içini çekti:
-Ah bu hayat, dedi
-Nesi varmış bu hayatın?
- insana rahat vermiyor, başını derde sokuyor. Ne olur şöyle yatıp uyuyabilsem... Hiç kalkmadan...
Onu kırmış olmalı yaşamında birisi.
Dinledikçe susması, düşündükçe susması..
Tek başına iki kişi olmuş kendisiyle gölgesi,
Heykelini yontuyor yalnızlığın ustası.