29 yaşında intihar eden Şair Nilgün Marmara’nın “Keşke benim de her zorluğa rağmen dimdik duran ve beni sevebilen biri olsaydı. İnsan tek başına dağ olamıyor bazen...” deyişi ibretlik değil mi?
Dostların, yakınların kıymetini anlamak için vefatlarını mı bekleyeceğiz?
Yeni Asya Gazetesinden alıntı
İnsan bir akşamüstü ansızın yorulur
Tutsak, ustura ağzında yaşamaktan
Kimi zaman ellerini kırar tutkusu
Bir kaç hayat cıkarır yaşamasından
Hangi kapıyı çalsa kimi zaman
Arkasında yalnızlığın hınzır uğultusu….