Kübra Yiğiter
@kbr_421377
Okumak umurumdadır.
SAÜ / İÜ
Ankara
14 Temmuz 1999
145 okur puanı
Ağustos 2020 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitaplar
Okuma Hedefleri
Biliyorum Sana Giden...
Biliyorum sana giden yollar kapalı
Üstelik sen de hiçbir zaman sevmedin beni
Ne kadar yakından ve arada uçurum;
İnsanlar, evler, aramızda duvarlar gibi
Uyandım uyandım, hep seni düşündüm
saklanankelimeler.blogspot.com/2024/05/benlik-...
Hayatlarımızın son demlerinde tablomuza baktığımızda keyif alacağımız bir yaşam sürmek gerek. Başkalarının elleri ile asla olmaz. Kendimizi elimize fırça alarak çizmemiz şart, kendimiz olabilmek için sorumluluğu elimize almak şart.
Okur Takip Önerileri
Kendini insanlara anlatma tasası son bulunca, hürriyetin de kapıları açılıyor ardına kadar. Bir zindanda susuz gibi insan; bir başka mahkûm onu anlasa, sanki abıhayatı olacak. Fakat Rabbden başka birinin anlaması artık çok da önemli olmadığında, zindanın parmaklıkları kırılıyor. 
Cihan Çetinkaya
112 syf.
·
Puan vermedi
·
1 saatte okudu
Hayat dediğimiz tozlaşabilir sarı kuru şeyler üzerine kurulu. Dağılıp toplanıyor, toplanıp dağılıyor. Nihai tahlilde ömür dediğimiz saman balyası değil mi? Zamanla dağılacakları toplama çabası.
"Bir kuşu aldın yetiştirdin, sonra da uçmayı öğrettin. Nasıl ayrılacaksın?"
Belki avuçlarında bir kelebek hüznü taşırken sağanak sağanak sevince tutulursun.
Olup bitmiş bir iş değil insan; olmakta olan.
Her insan biricik olarak var yeryüzünde, Bu gerçek, ağır bir sorumluluk yüklüyor omuzlarımıza. Biricik olan insan, biricik an'lardan geçiyor. Biricik insan ve biricik an, birbirinde hiç duramıyor. Bir an göz göze geliyorlar, o kadar.
Hatalar yaptım. Düştüm. Ayağım kaydı. Pişmanlıklarım var. Çokça kırdığım, az da kırıldığım oldu.
Talihsiz Iffet!... Zavallı Latif!... Hiç nasip» iki sevdalı için bu denli mutluluğu çekebilir mi? Tasarladıkları bu mutluluk piyesini kara talihleri öyle korkunç bir «trajedi» ye çevirdi ki cefa çektirmeye alışkın Feleğin şu evren sahnesi üzerinde insanlara oynattığı dramlardan en acısı, en dokunaklısı da bu oldu.
Kendisini bu alçak yeryüzüne pek ilgisiz gördüm; içlendim
Hayretten hayrete düştüm. Hayranlıkla baktığım o küçük levha gözümde evren kadar büyüdü. Hem öyle bir evren ki Feleğin ateş yağdırdığı batışları, bir kızın sevda saçan başından parlamış; dalgalı coşkun denizi, kaderin durmadan ağlattığı masum gözlerden damlaya damlaya coşmuş...
Oysa gerçekte yaşam hızlanmamıştır. Yaşam daha hummalı, daha girift, daha amaçsız bir hal almıştır