Günlerce ağladım. Günlerce, aylarca, sabahlardan akşamlara, akşamlardan sabahlara kadar durdum durdum ağladım. Sonra alıştım. Artık var olmayışına alıştım. Ama öldüğüne hala alışamadım.
Ben bir yokluğun çocuğuydum. Yokluktan, yoktan, hiçin içinden doğuyordum.Sense varlığın, ezelî ve ebedî bir varlığın,kainatın tüm zerrelerine nüfuz edebilecek kadar gerçek bir var olmaklığın çoçuğuydun.