Ama Fareler Uyurlar Gece
Wolfgang BorchertAma Fareler Uyurlar Gece Gönderileri
Ama Fareler Uyurlar Gece kitaplarını, Ama Fareler Uyurlar Gece sözleri ve alıntılarını, Ama Fareler Uyurlar Gece yazarlarını, Ama Fareler Uyurlar Gece yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Rüzgâr, gece rüzgârı, inilti dolu. Dümdüz edilmiş kentten, yerle bir edilmiş kentten, ölü kentten esip gelen rüzgâr. Yerle bir edilmiş, toprak altında uyuyan on binlerce insanın nefesi, gece nefesi.
Her yalanda yeniden beklemeye
başlıyoruz doğruyu. Biz geceleri her yeni yemine inanıyoruz, biz gece uykularına hasret insanlar.
Ve sevgi, kan rengindeki sevgi gecelerde bekliyor bizi. Bazen
insana acı veriyor. Ve söyledikleri yalan, hep yalan söyledikleri.
Ama biz bütün varımız yoğumuzla yine de seviyoruz.
Ve ayrılık kapı tokmaklarında tünüyor üşüyerek ve saatlerin içinde sırıtarak tik tak edip duruyor.. Oysa bizler sanki önümüzde yaşayacağımız sonsuz zaman varmış gibi gülümsüyoruz, oysa veda, oysa vedalar içimizde çoktan hazır bekliyor. Tüm ölümleri içimizde taşıyoruz. Omuriliğimizde. Akciğerlerimizde. Kalbimizde. Karaciğerimizde. Kanımızda. Her gittiğimiz yere taşıyıp götürüyoruz
ölümümüzü ve bir okşayış sağanağında hem kendimizi, hem ölümü aklımızdan çıkarıyoruz ya da bir elin öylesine ince, bir cildin
öylesine saydam oluşundan yapıyoruz bunu. Ve ölüm, ve ölüm,
ve ölüm iniltilerimize ve kekelemelerimize gülüp duruyor.”
Ve bu kentte bizler, yersiz yurtsuz, ağaçsız, kuşsuz, balıksız:
yalnız, yitik, defteri dürülmüş.
Ve bizler bu kentteyiz, bu kentte, yalnızlık ormanlarının bu en yalnızının göbeğinde, bu insanı altında ezip suyunu çıkaran taştan dağın en altında, hiçbir sesin bize seslenemediği, hiçbir kulağın bizi işitmediği, hiçbir gözün bizi görmediği bu kentte, yüz olmaktan çıkmış yüzlerin önümüzden geçip gittiği bu kentte, isimsiz, sayısız, rasgele. Paylaşmalardan
uzak, kalpsiz. Dur durak bilmeden, bir başlangıçtan, sığınacak
bir limandan yoksun
Bilmiyor musun? Ne kadar korkunçtur dünyada büyüyen hay-
kırış, senin içinde baş kaldırmaya başlayan haykırış. Gecenin sükûnetinde haykır, sevginin sükûnetinde haykır, suskun yalnızlıkta haykır.
Dışarıda uzanmış yatıyor kent. Yollarda lambalar gözlerini açmış nöbet tutuyor. Bir şey olmasın diye
Hücremde canlı, yaşayan bir şey
bulunsun istiyordum, içimdeki özlem zamanla öylesine büyüyüp
güçlendi ki, avludaki çiçek, o çekingen, küçük karahindiba çok
geçmeden gözümde bir insan, gizli bir sevgili aşamasına yükseldi: artık yukarıda, ölü dört duvar arasındaki hücremde onsuz yaşayamaz duruma gelmiştim.
Ama korku bir canavardan farksızdır ve
onunla baş başa kalmaya görelim, gece bir hayalet kadar korkunç olabilir.
Seni esrikleştirmiyor mu gece? Sarhoş etmiyor mu?
Çıkar göğsünden yüreğini, çıkar at gecenin tatlı ve şehvet dolu koynuna. Gecenin soluğu bir kızın kirpiklerinin birbirine dokunuşundan daha yumuşaktır ve akıl ermez bir büyünün gücüyle çiçek çiçek açar yüreğin.
Yağmuru hissetmek!!!
Erişkin olmanın kibirli onurunu, havı dökülmüş, güvelerin yediği bir yün ceket gibi soyunalım üzerlerimizden ve yerde bir yığın yapıp hepsini ateşe verelim; ve o göksel yağmuru, o denizin ve güneşin oğlunu koyuverelim buklelerimizden dökülsün aşağı, gömleklerimizden içeri akıp gitsin. Sakın biri çıkıp da demesin bana, bir nezleye değmezdi!
“Niye mi? Niye mi yaşıyorum? Belki inattan? Sırf inattan belki. İnat olsun diye gülüyor, yemek yiyor, yatıp uyuyor, sonra yine uyanıyorum. Yalnızca inattan. İnat olsun diye çocuklar yapıp salıyorum bu dünyaya, bu dünyaya! Kızların kalplerine ve kalçalarına sevgim, yalan; onların gerçeği, korkunç, dehşet verici gerçeği hissetmesini sağlıyorum. Bu tüyler ürpertici, kansız, sarkık memeli, düz kalçalı, tükenmiş fahişeyi.
Bir gemi inşa etmek, bir küreğe gereksinim duymak, bir kitap hazırlamak, bir lokomotif kazanını ateşlemek, şnaps damıtmak.
İnattan hep! İnattan! Evet: yaşam! Ama inattan! Senin olsun diyeceğim, gidip kendimi asacağım ha? Ben? Yarın bakarsın olur beklenen şey, yarın erkenden gerçekleşir, çıkıp gelebilir her an!”
Sonuna kadar kaşıklamak, sonuna kadar kafama dikmek, sonuna kadar yalayıp yutmak, sonuna kadar keyfini sürmek, sonuna kadar sıkıp suyunu çıkarmak istiyorum bu şahane, bu sıcak, bu anlamsız, bu çılgınca, bu akıl ermez yaşamın!
Ama kimse çıkıp bir cevap vermiyor bize!!!
Tanrı’sız yaşıyoruz, bir dam altından, vaatlerden, kesinliklerden yoksun, birtakım güçlerin eline bırakılmış, birtakım güçlere peşkeş çekilmiş, yitik. Siste dikilmiş duruyor, izleyecek bir yol bulamıyoruz, burunların, kulakların ve gözlerin ırmağında bir yüzden yoksun. Bir yankıdan yoksun dikiliyoruz gecede, rüzgâr da dikiliyoruz bir direkten, bir kalastan yoksun, bizim diyebileceğimiz bir pencereye, bir kapıya hasret. Karanlıkta dikiliyoruz aysız, yıldızsız, ince hastalığa yakalanmış, sefil, fenerlerle aldatılmış. Bir cevaptan yoksun yaşıyoruz. Bir evetten yoksun. Bir yurttan, bir elden yoksun, kalpsizlikler ortasında, kasvetli karanlıklarla çevremiz sarılmış. Karanlığın eline terk edilmiş. Ve sisin eline, acımasız gündüzün, kapısız ve penceresiz karanlığın, içimizdekinin ve çevremizdekinin eline terk edilmiş. Kaçıp kurtulamayacak biçimde, bir çıkış yolundan uzak. Oysa gülüyoruz. Yarına inanıyoruz oysa. Ama bunun nasıl bir yarın olduğunu bildiğimiz yok. Güveniyor, bel bağlıyoruz yarına. Oysa bize böyle bir yarın için söz veren olmadı. Sesleniyor, yalvarıyor, yarın yarın diye haykırıp duruyoruz. Ama kimse çıkıp bir cevap vermiyor bize.”