Eser bir roman olduğu için başlarda bir inceleme yazmayı düşünmemiştim.Ama sayfalar ilerledikçe insanın yüreğini titreten cümlelere daha sık rast gelmeye başlıyorsunuz ve konuşmaya değer bir şeyler olduğunu düşünüyorsunuz zira her ne kadar kurgu olsa da anlatılanlar, bir zamanların acı gerçekleriydi de aynı zamanda...
Köle olmayı kendine layık gören ve bundan başka bir şekilde yaşamayı bilmeyen Winnie adında 18 yaşında siyahi bir kadının yeni bir hayata adım atmasının hikayesi aslında beni en çok etkileyen; Winnie'nin Hacer Hanıma dönüşümü...
Kölelerin en büyük hasretlerinin özgürlükleri olduğunu düşünmüşümdür hep ama yanılmışım...
Winnie' ye göre ömürleri boyunca tek bir şeyin peşinde olurlarmış köleler: Verebilmek. Birilerine bir şeyler verebilmek.
Bizim elimizin altında olup da yapmaktan sakındığımız bir eylemin özlemini çekmek ve bunu özgürlüklerinden bile ötede tutmak?!. Günümüz insanının anlaması zor sanırım,almaya ve tüketmeye alışmış bizlerin...Ama Winnie bize unutturulan bir gerçeği hatırlatıyor bizlere, bize değer katan bir şeyi, bizi biz yapan:
Meğer "alınca değil, ancak verince ve verebildiğince var olur"muş insan...
Vermenin de bir nimet olduğunun ve bir yerlerde hala bunun özlemini çeken insanlar olduğunun bilincinde olduğumuz günlere...
Selametle.
