“Gün görmedik ey yar, fırsat vermediler
Herkesi kendimiz gibi bildik biz
Bakışlarda iyilikten gayrı aramadık
İnandık çünkü huzura
Gözyaşlarımız zayıflığımız sanıldı
Tebessümlerimiz iyiden iyiye davetti onlara
Tutundular hasedin yularına
Diş bilediler
Hâlbuki uzağımızda da olsa üzerdi hüzünler
Tanımasak bile yanardık pejmürdelere
Dibimizde olmadı ki hiç sevinçler
Gülemedik ey yar, hasret bıraktılar”