Mel’in garip ve komik bir özelliği vardı: zihninin içindeki müzik. Her sabah, ilk uyandığında radyoda çalıyormuş gibi net bir şarkı olurdu zihninde. Her seferinde farklı bir şarkı olurdu bu. Normalde bir müzik aleti çalamayan hatta müzik kulağı bile olmayan Mel, her sabah farklı bir melodi mırıldanarak uyanırdı. Mel’in kısık sesli mırıltısıyla uyanan Mark dirseği üzerinde yatakta doğrulur, Mel’e doğru uzanarak yüzünde tatlı bir gülümsemeyle, karısının gözlerinin açılmasını beklerdi. Sonra, “Bu seferki neydi?” diye sorardı.
Gerçekten çok uzaklara gitmeyi istiyordu. Aylardır temiz bir başlangıç, huzur ve sükûnet peşindeydi. En son ne zaman huzurlu bir gece uykusu uyuduğunu hatırlamıyordu.
Düşündüğünde huzur bulduğu tek düşünce insanların kapılarını kilitlemek zorunda olmadığı, tek korkularının sebze bahçesine girecek bir geyik olduğu küçük bir kasabaya kaçma fantezisiydi.