Joe ile Janey'in ilişkisinin başlama şeklini hiç sevmedim. Aşık olduğu adamla 13 yıl gibi uzun bir süre boyunca ilişki yaşayan Janey'in, aldatıldığını öğrendiği anda verdiği tepkiyi belki normal karşılardım. Ama ya sonrasındaki tepkileri? Böyle bir durumu atlatmak bu kadar kolay olabilir mi? İnsan böyle bir durumdan sonra kendisine biraz zaman ayırıp yaşadıklarını bir düşünmez mi? Depresyona girsin, durmadan acı çeksin yahut hep ağlasın demiyorum ama bu hâllerini de biraz yadırgadım. Hâliyle Joe ile olan ilişkisini de samimi bulamadım. Hele de Maddie'nin, Janey ile Joe'nun bu kadar yakınlaşmasını bir şeylere bağlama çabasına inanamadım.
Ayrıca bu kitap salt Janey'in kitabıymış gibi geldi bana. Öyle ki Joe'nun başkarakter olduğunu unuttuğum zamanlar oldu. Joe, Janey'i her şeyden vazgeçecek ve onu hayatının merkezi ilan edecek kadar çok seven bir adamdı ve ne yazık ki kendisine dair aklımda kalan başka hiçbir şey olmadı. Birini kendinden bile vazgeçek kadar çok sevmeyi sağlıklı bulmadığımdan Joe'nun tavırlarını ve kararlarını okumaktan da pek hoşlanmadım. Yazarın, Janey üzerinden “kimse için kendi hayatınızdan vazgeçmeyin” temalı mesajlar verip sıra Joe'ya gelince kendisi ile çelişerek her şeyden vazgeçen bir karakter yazmasını da anlamsız buldum.
