Türk Dil Teorisinin birinci prensibi, bu hakikatten ilham almakta, ilk Türk dilinin güneşe ait olarak kullanılan bir kökten doğduğu kabul etmektedir. Bu unsurlar 6 grupta toplanabilir:
1. Güneşin Kendisi: Bunun gökyüzündeki benzerleri olarak ay, yıldız, yıldırım; geniş anlam olarak esas, sahip, Allah, efendi; nitelik olarak yükseklik, büyüklük, çokluk, kudret, kuvvet.
2. Güneşin Saçtığı Işık: Nitelik olarak aydınlık, parlaklık soyut olarak zeka, nur.
3. Güneşin Verdiği Sıcaklık: Yeryüzündeki karşılığı ateş. Soyut olarak sevgi, duygu, heyecan.
4. Güneşin Doğudan Batıya Hareketi: Hareket, zaman, uzaklık. Güneşin ışıklandırması ile gözüken varlıklar olarak: yer, kara, toprak; toprağın verimi olarak gıda, ürün; soyut olarak hayat, büyüme, çoğalma, değişim.
5. Güneş Işığı Sayesinde Görülen Renkler: renk; güneşin ışığıyla görünmesine meydan verdiği maddelerden biri veya yağmur biçiminde gökyüzünden gelen ve güneşin bir ihsanı gibi görünen varlık olarak su.
6. Güneşin etkisinden doğan sesler: ses, söz.