Sevgi/aşk sözcüğünü çok fazla aşındırdık. özellikle söz konusu olan "aşk" olduğunda, hiçbir şeyi görmez, hiçbir şeyle temas etmez hale geliyoruz. aşk, idealleştirme biçimi olarak, bizi her şeye karşı kör kılıyor; en çok da "aşık olunan"a. böyle bir aşkta mesele, benim kendimi bir yere koymam, anlamsız/değersiz hayatımın yapma bir anlam ve değer kazanması. biz, "aşık olmakla" sevmeyi tümden reddediyor ve statü veya bir korunaklı alan kazanmış oluyoruz. kendimizi bir imaj olarak, "aşık ben"e sabitliyoruz. üstelik aynı zamanda "aşk olunan"ı da sabitleyerek onu ve kendimizi sömürmüş, istismar etmiş oluyoruz. günümüzde "aşk" dünyayı ve kendimizi güvenlik ve yapay anlam uğruna kapatmayı içeriyor. bir şiddet haline geliyor. hiçbir şeye dokunmayan, her şeyi donuklaştıran, daha önceden kalıp haline getirilmiş pornografik bir yaşam.
oysa arzu/sevme/aşk diyalektik ilgili. belirsizlikle. bir şeyleri dayatmama, başka bir çıkar göz etmeme ile ilgili. ve kitaba göre, ancak cinsiyetli arzu ile kendimizi ve dünyayı açmamız söz konusu olabiliyor.
