Çok da beğendiğimi söyleyemem ama....
Baba ve Piç, Elif Şafağın okuduğum üçüncü kitabı. Biraz hayal kırıklığı yarattığı doğrudur. Öncelikle betimlemeleri ve karakterlerin ruh hali ile ilgili anlatımlar çok uzun yazılmış. Bu durum zaman zaman beni okurken sıkmıştır. Hikayenin giriş ve gelişmesi ne kadar uzun ise sonuç kısmı bir anda kesiliyor. Sanki yarım kalan bir hikaye.... Asyanın babasını bulması, Armanuşun aile hikayesine kavuşması nerdeyse son 10 sayfada tanımlanıp bitiyor. Karakterlere daha sonra ne olduğu belli değil...
İlk başlarda bir aile dramı gibi başlayan hikaye ilerleyen sayfalarda artık Amerika'da yaşayan ermenileri hoş tutmak yada onlardan sanki özür dilemek adına kaleme alınmış gibi bir izlenim yaratıyor. Asyanın Armanuşun dahil olduğu internet sitesindeki konuşmaları; diasporadakilerin zorla özür diletmesi, türklerden nefret etmeleri ve Asya nın onları anladığını ve acılarını paylaştığını ifade etmesi gibi sahneler bu izlenimi güçlendiriyor.
Ayrıca sadece soykırım meselesi değil de ahlaki ve kültürel olarak da ermeniler sanki daha üstün ve nitelikliymiş gibi aksettirilmiş. Asya ve Armanuş karakterlerinin yaşam biçimleri, giyim tarzları, alışkanlıkları bu çok net gösteriyor. (Armanuş, daha ahlaklı, daha gelenekçi, köklerine karşı daha hassas. Oysaki Türk tarafındaki Zeliha ve Asya tiplemeleri hiçbir ahlak, gelenek, kural tanımayan bir öz taşıyor.)
Yine de yazılan her kitap bir emektir ve okuyan herkes mutlaka okuduğundan kendine bir ders çıkarabilir teziyle okuna bilinir diye düşünüyorum.
Kitapla kalın... Saygılar.
