Babamı anımsatan bir sözcüğü bir kitap bir dergi kapağında görmeyeyim. Hemen ellerim arasına alır, sanki babamla kucaklaşıyor hissini yaşarım. Müge İplikçi'nin "Babamın Ardından" adlı romanını da bu duygularla kucakladım. Yazarla da böyle tanışmış oldum. Konusu, Osmanlı'nın Balkan Savaşları sonunda terk ettiği, şu an Yunanistan sınırları içinde kalan Dimetoka' da başlar, Anadolu'ya yapılan göçle sürer gider. Kurguda sekiz on yaşlarında olan Ülker adlı kız çocuğun gözünden aile yaşamı, babasını yitirmeleri, annesi ve kardeşiyle amcasının yanına sığınmaları ve sürekli amcası tarafından ötelenmeleri, çocuk dünyasında gürültülerle gelen Balkan Savaşları ve dadısıyla Anadolu yollarına düşmeleri. Eseri son bölümüne dek büyük bir hüzünle okudum. Son bölüm de dört kuşağın dar bir kompozisyonda anlatılmış olması zihnimi biraz olacak yordu. Bilmem belki de öyle olması gerekiyordu. Göç hikayeleri ve baba kavramları hep hüzün biriktirmez mi?
