Savaşta sol elini kaybeden Baltasar memleketine döner, annesi engizisyon tarafından sürgün edilen ( yakılmasındansa sürgün iyi midir ne ?) kimsesiz Blimunda ile tanışır ve ikisi aşka düşerler.
İkilinin yolları uçan makine yapma hayallerini gerçekleştirmeye çalışan ve aynı zamanda inanç sorunları yaşayan, kraldan yapacağı makine ile ilgili teşvik gören, bir ayağı sarayda çok zeki rahip ile kesişir ve uçan makineyi yapmakta suç ortaklığı ederler.
İkinci hikaye örgüsünde ise veliahtı olsun diye keşişlere manastır sözü veren kral ve hiç bir özgürlüğü ve etkisi olmayan, sadece gelecekte doğuracağı veliahtın yüzü suyu hürmetine akla gelen, kraliçe yer alıyor.
Yan rollerde, ama en önemli ve can yakıcı rolde, halkın paralarını sömürdüğü yetmezmiş gibi önüne geleni cadı, büyücü tu kaka diye asan, kesen ya da yakan engizisyon, ...
Yazar yine dolu dolu ve üstüne düşünmemiz gereken bir eser kotarmış. Okuyanlar bilir Saramago noktalama işaretlerinden hazzetmez bu nedenle okuma işi biraz ağır gidiyor.
Not: Uçan makine yapan rahibin başına gelenler ne kadar Hezârfen Ahmed Çelebi hikayesine benziyor değil mi?
