Yanına çocukluğunu da katıp bisikletiyle İzmir’in sokaklarını karış karış gezen bir şair. Bu bisiklet, tekerleri her seferinde anılara doğru dönen bir araç, bu şair hayatın tüm incelikli yanlarını içinde taşıyan bir adam.
Böyle yer etti belleğimde Turgay Gönenç.
Her ne kadar onu denemeleri ile tanısam da kitapta pek çok kere şiirlerine denk gelmek, fikir edinmemi sağladı. Günümüzde çok “bilindik” çoğu edebiyatçıyla yakın dostluğu varken kendisinin bu kadar gizli saklı kalmasına şaşırdım. Zira kalemi insana kimi zaman denemeden çok bir öykü okuduğunu sandıracak kadar edebileşiyor.
Denemelerde yazarın çocukluğuna doğru eğildiği metinlerden, resimlere/ressamlara, müziğe edebi şahsiyetlere ve yakın dostlarının ölümlerine değin bir yolculuğa çıkıyoruz.
Bisikletle elbette.
