Orhan Pamuk'un Masumiyet Müzesi ve Veba Geceleri isimli eserlerini daha evvel okumuştum. Yer yer sıkıcı bulduğum yanları da olsa iki romanı da severek okudum diyebilirim. İnceleme konusu Benim Adım Kırmızı isimli eserini ise tanımlayamiyorum. Öncelikle eser içeriğine değinmeden kendi düşüncelerimi açıklayacağımı belirteyim. Roman yazarlarınin etkilendiği akımlar hakkında çok bir bilgim yok. Hepimiz gibi yer yer Batı klasikleri, Türk klasiklerini okudum. Daha önce okuduğum Masumiyet Müzesi ve Veba Geceleri'nde biraz farklılık hissettim. Ama Benim Adım Kırmızı daha evvel okuduğum hiçbir romana benzemiyor. 1500lü yılların Osmanlisinda geçiyor roman. Nakkaslik, resim, aşk, cinayet, ihtiras bir kalemde sayabildigim konuları. Yazar romanda her karakteri ayrı ayrı konusturmuş. Ölüler de eşyalar da konuşuyor. Ölülerin ve eşyaların konuşması roman ahengini bozmamis. Aksine romana çok boyutlu bakış açısıyla bakmamiza vesile olmuş. Romanın temposu da bir enteresandi diyebilirim. Başlarda tempo yüksek gibiydi. Sonradan resim ve nakkaşlik tarihi bilgileriyle temponun düştüğünü düşündüm. Sonradan yine tempo inanılmaz arttı. Ve bitti. Özetle temposu da enteresan bir roman. Başta sabredip soluksuz okuyacaksınız diyemem. Temposu inişli çıkışlı amiyane tabirle elinizde biraz sürünecek ama keyifle okunacak bir eser diyebilirim. Yukarıda enteresanlikla adlandirdigim durumun gerçek ismi post-modernizm. Özetle post-modern roman akımını merak eden, seven okurlar için Benim Adım Kırmızı kesinlikle okunmasi gereken eserlerden diye düşünüyorum.
