Yorumlamak için geç kalmış olduğum bi kitap tabiki aynısı okumam içinde geçerli.
Okumayan herkesin kesinlikle elindeki kitabı bir solukluk bırakıp bu kitabı okuması gerektiğini düşünüyorum.
Bu iki uzun öykü yine psikolojik tahliller sunuyor bize. Hemde ne tahliler ...
İlk öyküde Mrs. C'in eşini kaybettikten sonraki yaşağıdığı boşluk anında hayatına giren bi gence olan tutkusunu,o gencin kumara olan tutukusunu ve bunun devamında yaşanan olayları çok gerçekçi anlatmış Stefan Zweing.
Ama beni asıl etkileyen ikinci öykü oldu.
Bir baba...Hayatı sadece çalışmakla geçmiş bir baba...Sadece ailesi için çalışan bir baba... Varı yoğunu eşi ve kızı için harcayan bir baba..Kendi hayatını onların mutlulukları olarak gören bir baba... Peki ne mi oluyor bu babaya ? bu kadar fedakar olan bir babanın her şeyi kızı için yapan bir babanın aslında ne kızı için ne de eşi için önemi olmadığını anlıyor. Ve o acılı baba yüreği, o minicik yürek tüm bu olanları kaldıramıyor. Stefan Zweing o kadar harika dile getirmiş bu babanın acısı, o kadar olağanüstü anlatmış ki kendiniz yaşıyorsunuz adeta. Bir yerden sonra 'yeter artık lütfen tüm içindekileri söyle ,lütfen bunların içinde kalmasına ,ağzının böyle susmasına izin verme' dedim. O yürek son feryadını içindeki acıyı kusurak ölsün istedim. Ama maalesef o yürek öldükten sonra müthiş bir umursamazlığı ve sükutu seçti.
Kesinlikle çok etkilendiğim herkese tekrar tekrar önerdiğim bi kitap.
En yakın sürede okumanız dileğiyle...
