Bir Zamanlar Ben... İleriki yıllarda bu zamanlar özlenir mi bilinmez ama şu zamanın yetişkinleri 90'ları özlüyordur muhtemelen... En azından ben öyleyim... Havası farklıdır 90'ların... Daha teknoloji elimize inmemiş, sanalda değil de gerçekte yaşayan insanlardık... Sokak çocuklarıydık biz... Akşam ezanıyla oyunu bırakıp evlere koşanlardık... Niye büyüdük ki sanki...
.
İşte Levent de böyle diyor... "Neden büyümek için bu kadar acele ettim ki? Yetişeceğim ne vardı?".. Bir otobüs yolculuğu ile geçmişe giden, giderken yanında bizi de sürükleyen anılara girdikçe kendi anılarımızı da hatırlatan Levent'e eşlik ediyoruz... Acısıyla tatlısıyla hayatın kendisine... Özellikle çocukluk yıllarını anlatışını çok sevdim... Buruk bir özlemle okudum satırları... Walkmancileriz biz... Sonra Levent büyüdü... Biz de büyüdük onunla... İlk gençlik yılları, ailesi, okulu, aşk ile karşılaşması...
.
Okurken hem hüzünlendim, hem tebessüm ettim... O anlara gittim... Kim gitmez ki... Levent içimizde bir parçaya mutlaka dokunuyor... Bir yerlerden tanıdık sanki hissi var️...
.
Ama hayat istediğimiz şekilde gitmiyor her zaman... Unutmak istiyoruz bazı yaşadıklarımızı... Peki unutsak bizi biz yapan ne kalır ki️... Yaşaması acı da olsa tatlı da olsa bizim hayatımız ve biz o anların toplamıyız... İşte bu yüzden sürekli hatırlama ihtiyacı hissediyoruz belki de...