Boynu Bükük Öldüler'e başlarken çok fazla beklentiye girmedim. Yılmaz Güney'i sinemayla özdeşleştirdiğim için çok iyi bir kitap yazmış olmasına ihtimal vermiyordum ama içinden çıkması sebebiyle mi yoksa iyi bir gözlemci olmasından mıdır bilmiyorum ama kitap, olağanüstü güzellikte bir yapıt bence.
Yılmaz Güney ilk kitabını Nevşehir Cezaevinde 16 ayda yazmış. Adana'nın Yüreğir'e bağlı bir köyünü, köylülerini, sevdalarını, ağalarını, ağaların zulmünü anlatıyor. Anlatım ana karakter Halil ekseninde, Halil'in dayısı Kamber, yengesi Rebiş, yeğeni Remzi, sevdalısı Emine, beraber çalıştığı tutmalar Ali Osman, Süleyman, Hıdır, Omar, Arap Seyfi... karakterlerin hiçbirine yan diyemeyiz hepsinin romanda sağlamlaştırdıkları güçlü yerleri var.
Köylü yaşamı, yaşamak için ağalara ırgatlık yapmaları ve ağalar nazarında nerede bulunduklarını bilmelerinden dolayı içinde bulundukları ruh halleri büküyor boyunlarını. Ara sıra da olsa bizim de gururumuz var diye baş kaldırmaya çalışsalar da bunlar, başarısız girişimlerden öteye gidemiyor.
Kitabın ilk sayfasından itibaren bir dramın içine giriyoruz ve kitap bitiyor dramı bitmiyor. O kadar yoğun ki karakterlerin düzenin eziciliğinin altında kalmalarını, çaresizliklerini iliklerime kadar hissettim. Hem psikolojik hem fiziksel tasvirleri çok yerinde ve etkileyiciydi. Anlatım dilinin de yöresel olması hoşuma gitti, sade ve sürükleyiciydi dil.
1972 yılında ilk kez düzenlenen Orhan Kemal roman ödülünü de alan Boynu Bükük Öldüler, kesinlikle okunmaya ve hissedilmeye değer bir eser.
