Derin düşüncelere dalmış gitmişti yine Tufan. Acaba Gülbahar bu yıl yine Akdağ’a gelecek miydi? Aklında cevabını bilmediği bir soru katarı uzayıp gidiyordu. Ya Gülbahar tekrar bozkıra gelmezse, ya bir başkasıyla evlenmişse? Yüreğine kızgın demir değmiş gibi bir acı saplandı. Kendini sonsuz amansız bir çaresizliğin kollarında çırpınırken buldu. Kafasındaki düşünceler onu çok rahatsız ediyordu. Uzandığı yerden kalktı, etrafına bakındı. Her yer zümrüt yeşiline bürünmüştü. Yeryüzü, bütün canlıların bayram yaptığı bir bahar mevsimi yaşıyordu. Aşk, toprağın göğsünde bir fidanın yeşermesiydi belki ama Gülbahar öyle değildi. Çünkü toprakta büyüyen ağaç bir gün kuruyup çürüyecek, yok olup gidecekti. Oysa Gülbahar, Tufan’ın kalbinde her gün biraz daha büyüyecek, Tufan ölüp toprağa girdiğinde bile Gülbahar öylece orada yaşayacaktı. Gülbahar başkaydı, o ölümle bile yan yana düşünülemezdi.!
