Kitap klasik İstanbul hikayesi. Gayrimüslim bir kızla müslüman bir gencin aşkını konu alıyor. Olaylar silsilesi roman kahramanı erkeğin günümüz hayatında kanser tanısı almasıyla başlıyor. Son evrede yakalandığı hastalıktan kurtulma şansı olmadığı İçin eski günlere duyduğu özlemle unutmadığı aşkını hatırlıyor.
Kitap isim itibariyle ne kadar bir aşk romanı olsa da aşk kısmı son kısmına sıkışmış adeta. Dönemin İstanbul’undan, yaşam şartlarından, siyasi durumlardan, inananlardan, inançsızlıktan sık sık bahsediyor. Dini simgeleri, kuralları ve Tanrı olgusunu çok fazla dillendirip, inançları küçümsercesine yorumlar yapıyor. Bu da zaman zaman itici boyutlara ulaşıyor.
Dil yönünden değişiklik yapmaya çalışsa da sıkıcı bir dili var. Konuları anlatırken çoğu zaman konudan sapmalara neden oluyor. Uzayan gereksiz cümleler de daha çok sıkıcı yapıyor kitabı.
Bazı betimlemeleri güzel olsa da genel itibariyle yavan bir kitap.
Aşk sadece cinsellikten ibaretmiş gibi, aşkla ilgili en derin duyguları yansıtmak yerine cinselliğin her ayrıntısını yansıtmaya özen gösterir bir yanı var.
Sözün kısası bu kitabı okurken; ‘şahsen ben’ imkansız aşkın acısını, kavuşamayan iki aşığın çektiği ızdırabı hissetmekten uzak kaldım.
Sanırım yazarla bu ilk ve son karşılaşmamız olacak.
Keyifli okumalar !!!
