Bulantı
Jean-Paul SartreBulantı Gönderileri
Bulantı kitaplarını, Bulantı sözleri ve alıntılarını, Bulantı yazarlarını, Bulantı yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Gidiyorum, içimde bir belirsizlik duyuyorum.
Yalnız ve özgür
Özgürüm : hiçbir yaşama nedeni kalmadı artık bana ; denediğim bütün nedenler beni bıraktı: başkalarını da tasarlayamıyorum. Daha genç sayılırım; yeniden başlamaya yetecek gücüm var. Ama nereden başlamalı? En şiddetli korkulara, bulantılara düştüğümde beni kurtarır diye Anny'ye ne kadar güvenmiş olduğumu ancak şimdi anlıyorum. Geçmişim öldü, M. de Rollebon öldü, Anny sadece bütün umutlarımı kırmak için geri geldi. Bahçeler boyunca uzayan şu beyaz sokakta yalnızım. Yalnız ve özgür. Ama bu özgür lük ölüme benziyor biraz.
Yalnız ondan ayrılıyorum diye üzüntülü değilim; yeniden yalnızlığıma düşeceğim diye de korkmuyorum.
"Geçmişte yaşıyorum. Başımdan geçmiş olan her şeyi yeniden ele alıp düzene koyuyorum. Uzaktan uzağa kötülüğü dokunmuyor bunun; insanın kendini bırakacağı bile geliyor. Hikayemizin bütünü yeterince güzel bir şey.
Ona şöyle bir dokunduğumda, bir yetkin anlar dizisi çıkıyor ortaya. O zaman gözlerimi kapıyor ve hala içinde yaşadığımı tasarlamaya çalışıyordum. Başka kişilerim de var. Kendimi bir nokta üzerinde toplamayı becermek gerek."
Ben, daha çok... bana verilmiş, hem de bir hiç için verilmiş olan hayat karşısında şaşırmış durumdayım.
"Ben ... Ben ölümümden sonra yaşıyorum,"
"Birisini sev meye kalkışmak önemli bir işe girişmek gibidir, bilirsin. Enerji, kendini veriş, körlük ister ... Hatta başlangıçta, bir uçurumun üzerinden sıçramanın gerektiği bir an vardır.
Düşünmeye kalkarsa atlayamaz insan. Bundan böyle artık bu gerekli sıçrayışı yapamayacağımı biliyorum."
Üzüntülü değilim hiç. Buna şaşıyorum kimi zaman, ama haksızlık ediyorum, niçin üzüntülü olacağım? Bir zamanlar güzel tutkular yaşayabilmiştim. Annemden sınırsızca nefret etmiştim." Meydan okur gibi, "Seni de, evet seni de tutkuyla sevmiştim."
"Seni düşünmediğim gün yok. En önemsiz görünüşünü bile açıkça hatırlıyordum."
Kendimi bırakmak, unutmak, uyumak istiyorum. Ama yapamıyorum bunu; boğuluyorum : varoluş her tarafımdan, gözlerimden, burnumdan, ağzımdan içeri dalıyor.
Ve birden perde yırtılıyor ,anladım artık kavradım.
Ama benim yerim diye bir şey yok; ben fazlalığım.
"Çünkü sevgi gerçek bir tanıyış değildir,"
O kadar çok hümanist tanıdım ki! Radikal hümanist özellikle memurların dostudur. 'Solcu" hümanist diye adlandınlan da her şey den fazla, insansal değerlerin korunmasını dert edinmiştir; hiçbir partiden değildir, çünkü insansal olana hıyanet etmek istemez, ama yine de küçük insanlara yakınlık duyar. O güzelim klasik kültürünü alçakgönüllülerin emrine verir.