Bunaltı
Demir ÖzlüSözler ve Alıntılar
“Anlamıyorum, sonunda böyle bir başıma odalara kapanıp niye ağlıyorum. Mutlu olmak için neyim eksikti? Çocuklar gibi yanılıp ‘mutluluk’ diyorum. İnsanoğlunun bütün bütüne yalnız olduğunu, karanlık çevresinin ölü doğayla çevrili olduğunu bilmiyor muyum? Ölü sular onlar. Yeryüzünde insan için mutluluğun en küçük bir parçası da yoktur. Hem mutluluk dedikleri de nedir ki? Aldanmak, inanmak, aldatılmaktır. Yükselmektir bir bakıma, yükseldikçe yerden uzaklığı bilmeden.
Düşüş, yükselme ne kadar çok
olursa o kadar korkunç olacaktır..”
Bu ne biçim oluş? Özümden beni bedbaht eden özümden hiç ayrılamayacak mıyım? İnsan hiç ayrılamaz mı?
Sayfa 6
Masanın başına oturur yazardım; yazmak eskiden beri
alışkanlığımdı. Bütün kişiyi küçülten dünyaya karşı bir ayak direyiş
İnsanoğlunun bütün bütüne yalnız olduğunu, karanlık çevresinin ölü doğayla çevrili olduğunu bilmiyor muyum?
Sayfa 31Kitabı okudu
Artık anlıyorum, kişi için yalnızlıktan kurtuluş yok! Beraberliklerin, beraber olunduğu sanılan vakitlerin geçiciliğini öğrendim. Şimdi daha güvenliyim. —Ama aşk o kadar güzel ki! Aldatıcı bir oyun. Islak kaldırımlarda ayaklarının hafif, aldatıcı oyunu.
Yalanı, aldatıcı hayalleri bir yana bırakmalı. Bırakmalı mı?
Şimdi, onun beni bırakıp gitmesini beklemekten başka yol yok. Bunun için başkalarını öğrenmeye, herkesin iç yüzünü çözümlemeye merak sardım. Onların kötülüğünü, içlerinin iğrençliğini ortaya çıkardıkça kendimden memnun oluyordum. Bunları kendilerine açıklamam, bir bir gözlerinin önüne sürmem gerekli değildi; bilmek yetiyordu bana. Giderek, öğrendiğimi öğrendim, onlara ilgi duymamaya başladım. İsteklerimi azalta azalta, gereksizliğini, boşluğunu her gün biraz daha bilinçle duya duya buraya geldim: bu sıfırıncı noktaya.
Sayfa 29Kitabı okudu
Birbirine bağlayamadığım bir sürü anı uçuşuyor belleğimde. Üzerinde durup düşünmek istemediğim ya da unutmak zorunluluğunu duyduğum olaylar kopuk kopuk geçiyor. Hepsinin açığa vurduğu gerçekle sarsılıyorum.
Sayfa 30Kitabı okudu