"İnsanlar yine yığınlar halinde yürüyordu. Kalamadıkları topraklardan ağır adımlarla belirsiz bir geleceğe doğru gidiyorlardı. Göğe de yere de baktıkları yoktu. Gözlerinin içi boşalmıştı. Arinna en çok o aşina olduğu boş bakışlardan acı duyardı, inanacak bir şeyleri kalmamasından insanlığın. Utançla bulutların arasına gizlendi."