Clea Gönderileri
Clea kitaplarını, Clea sözleri ve alıntılarını, Clea yazarlarını, Clea yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
“ Din, tanınmayacak derece yozlaştırılmış sanattan başka bir şey değildir,”
Sayfa 121 - Can yayınlarıKitabı okudu
“ Savaş bir ölme yolu anlamına gelmese bile, bir yaşlanma, insanla ilgili şeylerde gerçek bir bayatlık tadı bulma, değişikliklere korkusuzca karşı koymayı öğrenme anlamına geliyordu.”
Sayfa 107 - Can yayınlarıKitabı okudu
“ Başkası diye bir şey yoktur; yalnızca insanın kendi kendine bulgulama sorunuyla sonsuza dek yüz yüze oluşu vardır.”
Sayfa 103 - Can yayınlarıKitabı okudu
“ Belki de yanılsamaların en güzeli, en acıklısı davranışlarımızın dünyadaki iyilik ve kötülüğün niceliğini artıracağı ya da eksilteceği inancımızdır,”
Sayfa 75 - Can yayınlarıKitabı okudu
“ Müzik insanın yalnızlığını kanıtlamak için yaratılmıştır,…”
Sayfa 69 - Can yayınlarıKitabı okudu
“ Uyurgezerlerin arasında yarı uyanık olmak bile başlangıçta ürkütücüdür. Daha sonra insan gizlemeyi öğrenir!”
Sayfa 68 - Can yayınlarıKitabı okudu
“ Bir kadının en güzel aşk mektupları aldattığı erkeğe yazılmış olanlardır.”
Sayfa 68 - Can yayınlarıKitabı okudu
“ Birbirimizin çevresine doladığımız duygusal kuşağın kıskacı içindeyiz hepimiz… Belki de tek hastalığımız birbirimizden yola çıkarak türettiğimiz yapıntılarla yetinecekken katlanamayacağımız bir doğruyu arzulamak.”
Sayfa 64 - Can yayınlarıKitabı okudu
Bunca zaman sonra bunları yazarken her şeyin olup bittiğini, başka türlü değil de böyle olmasının buyrulduğunu kavramak güç değil!
Yani bunlar ‘vaki olmuş’ şeylerdi yalnızca - bir görünme, belli olma evresi.
Ama senaryo daha önceden bir yerde yazılmış, oyuncular seçilmişti, zamanlama o görünmez yazarın kafasında en küçük ayrıntısına kadar prova edilmişti - belki de o görünmez yazarın kentten başkası olmadığı anlaşılacaktı:
İnsanlık durumunun İskenderiye’si. Gelecekteki olayların tohumlarını içimizde taşıyoruz. Onlar içimizde kapalı olarak varlar ve kendi doğalarının yasalarına göre açılıyorlar.
İnanmak güç, biliyorum, insan o yazın kusursuzluğunu, onu izleyen olayları düşününce.
Sert, rüzgârlı, acılardan daha keskin ayazlı bir kıştan sonra yıl birdenbire dönüverdi, ilkbaharların ardından çarçabuk geliveren o son görkemli yaza bizi hiç hazırlamadan.
Sanki ilk kez Cennette düşlenmiş, İnsanoğlunun uyuklayan düşlerinin arasında bir mucize gibi yeniden ortaya çıkmış, çoktandır anımsanmayan bir iklim kuşağından saparak geldi bu yaz.
Masalsı bir ortaçağ yelkenlisi gibi üzerimize saldırdı, kentin önüne demir attı, beyaz yelkenlerini martı kanatları gibi katladı.
Başka insanlar, başka insanların acıları konusunda yeterince bilgimiz olmadığı için o anda en doğru tepkiyi hemen yanımızda hazır bulunduramıyoruz.
Bu korkunç mektuplar üzerine düşünürken, birden, Pursewarden’la, bütün öteki yazarlarla aramdaki ilişkinin gerçek anlamını rastgele buluverdim.
Biz sanatçıların, aslında, kovaları elden ele geçirerek bir yangına su taşımak ya da can kurtarma filikasını çekmek için yan yana dizilmiş insanlar gibi acınası bir insan zinciri oluşturduğumuzu anladım.
Kayıtsız, bağışlamasız topluluk adına o yalnız yaşamın iç zenginliklerini keşfetmek için doğmuş ve sahip oldukları ortak yeteneğin tıpkı kelepçe gibi birleştirdiği kesintisiz bir insan zinciri.
Yazlık başkentin sokaklarında bir kez daha yürürken, ilkyaz güneşinde, -yarı uykulu yarı uyanık - hafif çarpıntılı, bulutsuz mavi bir denizin yanı sıra yeniden yürürken, kendimi ortaçağ söylencelerindeki Adem gibi duyumsadım:
Eti toprak, kemikleri taş, kanı su, saçları ot, gözleri güneş ışığı, soluğu yel, düşünceleri bulut olan, dünyanın karışımı bir adam.
Tarih her şeyi onaylıyor, her şeyi bağışlıyor - bizim kendimizin bağışlamadığı şeyleri bile.