Mesele sağcı veya solcu olma meselesinden çıkıyor. İnsanlık meselesine bürünüyor!
Kitap boyunca bunlar insan olamaz diye adeta inliyorsunuz. Suçsuz, gencecik insanlara okurken kanınızı donduracak işkenceleri yapanlar 'insan' olarak anılıyorsa biz neyiz o zaman? Bize hangi sıfat düşüyor?
Bir insanı fikirlerinden dolayı yargılamak, fikirlerinden dolayı işkence etmek, yaşamanı, hayallerini elinden almak bu kadar basit mi?! Aklım da ruhum da bunu kabul edemiyor. Sahi ne zaman başka fikirlere saygı duymayı öğreneceğiz? Emin değilim ama içimden bir ses 'hiçbir zaman' diye fısıldıyor.
Mustafa Pehlivanoğlu, fikirlerinden dolayı hayatı ellerinden alınan gençlerden birisi. Ayrım yok der gibi hem sağcı hem solcu gencecik fidanlar genç yaşta toprağa giriyor...
Sahi neden asıldı ki Mustafa? Neden kimse onun sesini duymadı ki? Suçsuzdu... Tek suçu vatanını sevmekti!
Bu tür kitapları okumayı seviyorum ama bir yanda da okumak istemiyorum. İçim daralıyor, sanki üzüntüden nefes alamıyor gibi hissediyorum.
"Allah yolunda ölenlere öldü demeyiniz, çünkü onlar diridirler!"
Mustafa da ölmedi, onu özleyenlere kavuştu...
