"Nereden gelirse gelsin, şu otuzyedi yıllık ömründe, fabrikayı ilk kez görüyor ve ilk kez gör düğü yerde, çalıştırılıyordu. Ellerine baktı bir ara. Eldivenliydi elleri. Yıllarca, toprakla kardeşleşmiş derisinin üzerine geçirdiği bu plastikten eldivendi, en çok yadırgadığı. Sanki, canlı, cansız herşeyle ilişkisinin koparıldığını, yaşananla arasına bir duvar, duvardan da yüce bir kalenin örüldüğünü sanıyordu. Ellerinin bozulmasına, hattâ asitli suda parçalanıp yanmasına razıydı. Yeter ki, şu plastiği ellerinin üzerinden söküp atabilsindi..."

Kitabı okudu

Demir Bebek Bekir Yıldız

Reklam

kitap_universitesi

@aysebalici·

24 Mayıs 2020 00:15

"Narinin anası, yeni bir parçayı önünden akıp giden suya batırdı. Yaptığı iş, çift sürmekten, davar sağmaktan daha kolaydı. Ama, yorgunluğu köyün deki yorgunluğa hiç benzemiyordu. Başı dönüyor, otuzyedi yıldır gördüğü, bozkırların boşluğu, dağların yüksekliği, gökyüzünün sonsuzluğuna karşılık, şu eldivenler, şu incecik akan kırmızımsı su, şu demir ve demirler gözlerini karartıyordu. Durup din lenmek istediğinde, bir kol uzanıyor yanıbaşından. Uzanan bu Alman koluna bakacağı sıra, önünde kırmızı bir lâmba yanıp sönüyordu. Yaz ayların da, damda, avluda yattıklarında gökyüzünden kayan bir yıldızın düşüp parçalanması gelip geçiyordu ak lından. Ama, bu gökyüzünde parçalanan yıldız, neden bağırıyordu böyle? Yıldızlar da konuşur muymuş? diyemeden, sesin, önündeki kırmızı ışıktan, suya batırılması gecikmiş bir parça için çıktığını anlıyordu Narin'in annesi... Sesi kesmek, kırmızı ışığı söndürebilmek için, yeniden, hep yeniden par çalar atıyordu suya... Ses kesilince, ışık sönünce, bu kez kendi sesi, kendi ışığı yanıyordu yüreğinde. Bunlar birbuçuk gözlü evlerinde bıraktıkları iki ço cuğuydu. Narin, Davut ne yapıyorlar şimdi?... Çikolataları var ama... Bol bol çikolataları var..."

Kitabı okudu

Demir Bebek Bekir Yıldız

kitap_universitesi

@aysebalici·

24 Mayıs 2020 00:21

"Hiçbir zaman mı? Hiç bir zamanımız yok çünkü. Bir an durabilsek. Bir an... Evet bir an durabilsek. her şey düzelecek. Bildiklerimizi uygulayabileceğiz. Durmak yok ama. Koş... Biraz daha hızlı... Geç kalacağız, sıramıza girmeğe. Şu bir kaç saniyelik gecikme... Yağmurda güçleştiriyor herşeyi... Neden durulmuyor? Yürüyen, koşan, dönen bir çarkın içinde doğmuşuz. Durmayı seziyoruz. Ama bilmiyoruz. Bir meydanda, bir araya, bir saniye gelebilsek, düzeltebiliriz herşeyi. Savaş lara da engel oluruz. Savaşlara mı?... Koş... Sonra konuşuruz. Utanılacak bir şey. Biz biliyoruz herşeyi. Bile bile katılmak... Katıldığımız için sus payını almak..."

Kitabı okudu

Demir Bebek Bekir Yıldız

Aziz NACAR

@AzizNacar·

15 Haziran 2021 22:01

Bilip de bir şey yapmamak, bilmemekten daha acıdır...

Sayfa 48 - Tank ve TanklarKitabı okudu

Demir Bebek Bekir Yıldız

Homeless

@semptomania·

24 Haziran 2021 20:59

Elazığ'lı Hamal Hasan Dayı

Sırtında Emile Zola'nın ünlü Germinali vardı. Dün de Kerbelâ Vakasını taşımıştı. Belki de yarın, Lenin'in bir kitabını taşıyacaktı. Ya öbürgün... Bir aşk romanı... Hasan Dayının sırtında, dünya edebiyatı gidiyor, geliyor... Vitrinler kitaplarla doludur. Vitrinlerde pırıl pırıl kapakların içinde yazarın emeği, matbaacının, dağıtımcının komisyonu... Her kitapta Hasan Dayıdan duyulmayan bin inilti. O taşır, o geri basar, o beli iki büklüm kitapların formasını sırtlar. Bazan zeka testleri, o çöker. Sonra insanlıktan bahseden binlerce kelime vurulur sırtına.

Sayfa 94 - DD Yayınları

Demir Bebek Bekir Yıldız

Reklam