Yalnızca merhametti istediği. Sevilmek ve ilgi görmekti. Yaşamı hakkında onun da düşüncelerini sormasıydı istediği. Ama hiç kimse yapmadı bunu. Herkes onun iyiliği için olduğunu düşündüğü rüzgârı estirdi yaşamında. Küçüktü çünkü; söz geçiremezdi ki. 2 abisi vardı. Birlikte tek yorgan altında ısındıkları. Babası, annesinin çirkefliğine dayanmıştı yıllarca ama bir yerde o da pes etti ve aldığı gibi Mehmet'i başka eve çıktı. O küçük çocuğun yüreğindeki büyüklük, büyüklerin yüreğindeki küçük bir hücrede dahi yoktu. Hep dışarıdan kişilerin ilgisine maruz kaldı.
.
Büyüyordu ancak içindeki çocukluğuna özlem de öyle. Bir türlü rahat bırakmamışlardı. Ne top oynaması ne istediğini yapması için. Büyüyordu ama içinde daralıyordu artık. Çocukluğu gitmişti şimdi de gençliği gidiyordu. Çünkü canı gibi sevdiği birini yitirmişti. Hem de suçu yokken üstüne kalmıştı suç. Şimdi ise tutsaktı. Yıllar sonra kızı için yanıp tutuşacaktı. Kızı da ona öyle...
.
Hem geçmişte hem günümüzde geçen öykü, son bette yüksek dozda adrenalin almış etkisi yaptırdı. Yok artık! Dedim ve tüylerim diken diken oldu. Okurken "biraz insaf artık ya!" diye söylendim, kızdım çevresindekilere. Çocuk deyip geçilmemeliydi bu denli. Çünkü çocukken içinize ektiğiniz tohumlar büyüdüğünüzde zehirli sarmaşığa dönebilir. Öykü oldukça etkiliydi. Akıcı bir dili var ve duygu aktarımı güzeldi. Nasıl olmasındı ki! Dediğim gibi en son satırı okuduğumda şok oldum. Hiç beklemiyordum. Dokunaklı, acıklı, umudunu yitirmeyen bir betik. Öneriyorum
