Kamurân Şipal çiçeklerin, eski bayramların ve aşkların dünyasından bir eski zaman masalı anlatıyor Dua Çiçeği'nde.
Kırık bir aşk hikayesi olan, çocukluğun yoğurduğu geçmişi merkezine alan bir roman. Aynı zamanda geçmişin naifliğini ve özlemi dile getiriyor.
Kahramanımızın adı bilinmiyor, çocukluğundan beri hayatında onu yoğuran bir nevi şekillendiren kadınlarla olan ilişkileri anlatılıyor daha doğrusu kadınlar ve kızların dünyasında hayatı keşfeden bir delikanlı. Bu kadınlar annesi, çocukluğunda çok sevdiği ama evlenmesiyle ayrılmak zorunda kaldığı Havva ablası, teyzesinin kızı, arkadaşının kızı Betül, ilk aşkı Fadime, arkadaşı Fadime’nin kızı Seher.
Kitabın sayesinde bir bitkiyle de tanışmış oldum: Dua çiçeği.
Bitki ismini yaşadığı fiziksel değişimden alır. Güneşin batması ve gecenin gelmesiyle beraber çiçek, dua eden bir kişinin ellerini andıran bir görünüme bürünür. Kalemle çizilmiş gibi yapraklarıyla adeta bir sanat eserine benzeyen dua çiçeği yaşam alanlarına ferahlık katar.
Kısacık olmasına rağmen dolu dolu bir kitap.
Kahramanın içsel ve geçmişe yolculukları ara ara yordu. Fakat genel olarak konusunu, yalın, saf anlatımını sevdim.
Kitabın bir yerinde kahramanımız dileğinden bahsederken, şöyle bitirir:
“ Bu kadarcık!”
Benden de bu kadarcık olsun, umarım ilginizi çeker ve kitabı okursunuz.
Kamuran Şipal
