Yön değiştirmiyorsun. Parçalanıyorsun.
Duruyorsun.
Saatler koruyor seni çobanpüsküllerinin arasından
on iki kez çalan gong
senden daha sessiz, bir şey,
birinin azat ettiği bir şey,
adını kurtarıyor kömür olmaktan.
Bir kez daha duruyorsun
orada, güneş
düşünde
buz ve kaygı arasında.
Senin için bunca uzağa geldim,
yankısı dönen bu ses
bana ait değil artık.