Nasıl?..Anlatmanın birçok yolu, şekli, dozajı vardır. Biz anlatmayı en karışıkhâliyle şiir diliyle seçmişiz. Ya da kaderimiz öyle seçmiş, biz debilmediğimiz ilahi bir mecburiyetin izinden gidiyoruz. Ne zaman?..Aklımızda ilk kelimeler yuva yapmaya başladığında, belki de ilk“anne” sözcüğü çıktığında içimizden şiir bize musallat oldu. Sonrasıbir tren misali... Şarkılar, öyküler, makale ve şiirler... Tünelinsonundaki ışığı kovalıyoruz sürekli. Biz yaklaşıyoruz, ışık uzaklaşıyor... Kim?..Bir arkadaş... Anne?.. Baba?.. Sevgili?.. Bir dilenci, bir yabancı,ağaçlar, kuşlar, okyanus, ay, güneş... Tanımadığımız her ne varsaşiir o değil midir? Aslında her gün, her an gördüğümüz yüzlere,başka bir zamanda dokunmaya başladığımız yerde, şiir hep karşımızaçıkar. Nereye?..Yetinmek, şairi bitiren tek duygudur. “Bu kadar olurdu” dediğindeşair; bitmiştir hedefi. Gideceği yer kalmamış, yazacağı denizbitmiş, artık uykusu gelmiştir. Şairin gittiği her yön bir uykusuzluğaçıkar. Neden?..Dünyanın en yüksek dağının en ücra tepesinin en soğuk köşesinde,ıssız bir kardelenin yaprağını incitse rüzgâr, o acıyı hissedendirşair; bu yüzden şiir...
