Peygamberimiz (s.a.v) daima düşünür, az sevinir, çok üzülür, az gülerdi. Gülüşü de sahabenin kalplerini okşamak için küçük bir tebessümden ibaretti. Kalbinde öyle hüzünler ve meşguliyetler vardı ki, sahabe ve dünya işleri olmasa evinden dışarı adım atmaz ve kimseyle oturmazdı.