Eve Doğru
Susanna TamaroSözler ve Alıntılar
İnsanlar yaşamlarını kendi kendileriyle yabancılaşarak yaşıyorlardı.
Neden bunca acı vardı? Ve her şeyden önce neden bunca yararsız acı vardı?
Karanlık korkusu mantık dışıdır derler... Ama gerçekten böyle midir? Yoksa, bilincinin doğuşundan başlayarak insanı mengene gibi sıkıştıran, doğal korkuyu yadsımaya götüren kültürümüzün güvenlik ve anlayış arzusu mudur?
Sayfa 11 - 2. basım: 2000 - Can Yayınları
"Varoluşun içerisinde büyük bir gizemin bulunduğunu duyumsuyordum. Ve kimsenin bu gizemden haberi olmadığı besbelliydi. Bu gizemi algılıyor olmak beni olağanüstü biçimde kırılgan kılıyordu.
Herhangi bir yaşam biçimini gözlemek beni aracısız, doğrudan yok olmayı algılamaya götürüyordu: anne kedinin böylesine sevgiyle emzirdiği yavrular ölecekler, hiçliğin içinde yok olacaklardı; şu anne kedi de ölecekti, aynı benim annemin de öleceği gibi.
Gelecek, acı tuzaklarla doluydu. Ve bu tuzaklara karşı koymak olanaksızdı.
Ölüm varsa, yaşamın anlamı nedir?
Ve yaşam neden vardır?"
Zaten anlayış, daha önce düşmüş, kırılganlık ve yenilik deneyimini tatmış ve kabul etmiş kişide doğan bir niteliktir.
Sayfa 35
Yeniden doğmak için, önce önümün donukluğundan geçmiş olmak gereklidir. Kendi kendine ölüm. Kendi kibirine ölüm. Sevgi yasasına yabancı bir yazgı oluşturma inadına ölüm.
Sayfa 35
Her şeyden çok yargılamaya bayılıyorlardı. Ve yargılamalarla hor görme hep yan yana gidiyordu.